Bazen dünyada adil olabiliyormuş..



Bir müddettir beni yoran bir sürecin içindeydim biliyorsunuz. İnsan böyle bir hastalık yaşadığı için mutlu olurmuymuş, olurmuş. 
Hayata olan inancımı kaybetmek üzereydim ama hastalığım doktorlarımı da şaşırtacak şekilde iyi çıktı. Ailem ve çevrem bana olan destekleriyle gerçekten beni sevdiklerini gösterdiler. Sevgilerinin sadece çıkarlarına bağlı olduğunu düşündüğüm insanlar benimle ağladı, benimle güldü. Hiç beklemediğim kadar telefon geldi, ziyaretçilerim hemşireler tarafından kovulacak kadar çoktu. Eskiden başıma bir şey gelse tek başıma göğüslemek zorunda kalacağımı düşünür üzülürdüm. Oysa bu hastalık bana yalnız olmadığımı gösterdi. 

Ve sonrası.. Mutluluk sebebim sadece çevremin ilgisi ve sevgisi değil.. Bana yaşadığımı hissettiren, içimi kıpır kıpır eden biri girdi hayatıma. Ondan saatlerce bahsedebilirim ama korkuyorum nazar değdireceksiniz diye :) 

Merak eden tüm blogdaşlarım, sizlere de çok teşekkür ederim. İyiyim, hemde çok iyiyim.. Umarım sizlerde benim kadar mutlusunuzdur..

4 yorum:

  1. İyi olmana çok sevindim,sevindirici gelişmeler de hoş olmuş doğrusu..bundan böyle eminim mutluluk kokan yazılarınla olacaksın bizlerle..sevimdim,çok sevindim..:)

    YanıtlaSil
  2. @crazywomenrosemary, bundan sonra minimum dram maximum mutluluk hayat felsefemiz. hep beraber mutlu mesut yaşayacağız. :)

    @bad-ı saba, bende senin gibi hobaaaa dedim. hayat bana iyi bir şey veriyorsun, emin misin diye sorguladım. yine soruyorum sen gerçek misin diye, gerçeğim diyor. :)

    YanıtlaSil
  3. Bunları duymak beni sevindirdi..:))Ha bloğuma uğramışsın sevinmedim desem yalan olur..:))

    YanıtlaSil