O iki kelime ve huzur

Bir ilişkinin başlangıç aşamaları insanı başka herşeyden soyutlayan bir psikoloji sağlıyor çoğumuz için. Bende bunu ilk defa yaşamıyorum ama daha önce yaşadıklarımda bu kadar zevk aldığımı da hatırlamıyorum. Onun yanındayken dertsiz, tasasız birine dönüşüveriyorum. Onun yanında olmadığım zamanlarda hayat hala zorlayabiliyor ama olsun, artık daha az umursuyorum. Çevremdeki insanlar eskiden aksi, sinirli biri olduğumu söylüyorlar. Şimdi daha mutlu ve neşe saçan biriymişim, daha güleryüzlüymüşüm. Onlar bendeki değişimi yaşadığım sağlık problemlerine veriyorlar. Ölümden dönünce insan hayata daha da sarılıyor demek ki diyorlar. Evet, haksız sayılmazlar ama asıl sebebi sadece sevgilim biliyor. Onun verdiği huzur beni hiç olmadığım kadar ılımlı bir insan haline getirdi. 

Ne kadar kısa zamanda bu aşamaya geldiğimizi söylemekten korkuyorum açıkçası. Hem nazar değdirmenizden hem de çok hızlı gittiğini söylemeniz ihtimalinden tedirginim. Oysa ben düşünmüyorum hiçbirşeyi. Şuan mutluyum, sevgilim de mutlu. Hızlıymışız, yavaşmışız, öyleymişiz, böyleymişiz hiçbiri umurumuzda değil. Duygularımızın getirdiği noktadayız, ne kadar istiyorsak öyle yaşıyoruz. 

Dün gece içimde bir müddettir deli gibi hissedip de kelimelere dökemediğim o iki sözcüğü dillendirdim. Bir cevap beklediğimden, aynı sözcükleri ondan duymak istediğimden değil. Gerçi duydum ve mutlu oldum ama, duymasam da bana beni sevdiğini söylemese de ben içimdeki hisle mutluydum. 

Gecenin geç vakitlerinde sigaralarımızı içerken konu geçmişe geldi bir şekilde. "Ben" dedi, "geçmişime boşuna üzülmüşüm. Değmeyecek insanlar için boşuna gözyaşı dökmüşüm. Seninle kısa zamanda yaşadıklarımı, tattığım huzuru o insanlarla yıllarca yaşamadım." O an, kendimi düşündüm. Tek taraflı veya karşılıklı yaşadığım ilişkilerde hala hatırımda kalan mutluluk sahneleri vardı. Hepsinin farklı bir lezzeti, güzelliği vardı. Kimi beni yıllarca aptal aşık konumuna düşüren, hayatımı mahvedecek kararlar almama sebep olan insanlardı. Kimini ben terk ettim, kiminde terk edildim. Ama geçmişimdeki hiçbir insanın omzuna başımı yaslayıp huzur içinde gözlerimi kapatamamıştım. Her zaman güçlü, kendine güvenen, ayakta durandım ben. Zayıf olmaktan korkan insan. Oysa şimdi gülüşü güzel sevgilimin yanında her şeyimle benim. Acılarım, zayıflığım, dertlerimle. Ona kendimi her halimle açabilecek kadar huzur doluyum. 

Bunu ona anlatamadım dün gece. Kelimelere düzgün dökememekten, yanlış anlaşılmaktan korktum. Akşam evine gittiğinde merak edip açacak blogumu. Okuyacak, şaşıracak. Hissettiğim kadar yoğun olmayacak belki bu satırlardan anladıkları ama olsun, onu sevdiğimi biliyor. 

Onu gerçekten sevdiğimi biliyor..