Bu başlangıcı kaçtır yapıyorum da devamını getirmek bir türlü nasip olmuyor. Dışarıdan yoğun, içinde sıkıcı iş saatleri, tembelliğin aşırı derecede gözlendiği akşamlar hep başka şeylerle uğraştırıyor beni. Ama beni, kendimi paylaşacak kimsem yok!
Evet, çevrem kalabalık; insanlar içindeyim hep. Beni herkesten iyi tanıdığını düşünen bir candostumda var ama aslında kimi tanıdığından emin değilim. Çünkü o beni dost olarak görse de benim onu nasıl gördüğümü anlamıyor, anlamamayı tercih ediyor, anlamamaya çabalıyor. Aslında anlamaması daha mantıklı benim açımdan da. Yoksa bitecek bu arkadaşlık. Zamanla bitirecek, korkacak, algılayamayacak.
Bunun hikasyesini başka bir yazıya aktarmak istiyorum. Blog dünyasını 145. adımıma hüzün dolu bir başlangıç yapmak hiç de cazip olmasa gerek.
Velhasıl, başladık, devam edermiyiz, inşallah ederiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder