Bir müddettir hayatım yolculuklar ve karmaşayla geçiyordu. Rüzgarda ordan oraya savrulan boş poşetler gibi amaçsız dolanmaktaydım. Bu süreci memleket ziyareti ile tamamladım ve tekrar yuvamdayım.
Memleket hatıralarım pek hoş olmuyor son zamanlarda. Bir karabulut çöktü şehrime, acısını atlatamadık. Sorunlarla başetmek hergeçen gün daha da zorlaşıyor. Akraba=akbaba derler ya, doğrudur anacım bu söz. Çeken bilir akrabanın kötülüğünü. Velhasıl uzaktayım, mutluyum aramızdaki 1500km mesafeden.
Kendimi dert anası gibi hissediyorum orada. Dinliyor, dinliyor, susuyorum. Acıyorum insanların haline. Ne kadar basit mevzularda birbirlerini üzdüklerini gördükçe içim yanıyor. Ah diyorum, bu insanları yalnız bırakmalı bir adada. Gör o zaman bir insanın kıymetini, gör de üzme kimseyi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder